"Bez odchyleń od normy niemożliwy jest postęp"

21 grudnia 1940 roku w Baltimore urodził się Frank Zappa – najstarszy spośród dwóch braci i jednej siostry. Dom chłopca położony był blisko wytwórni, magazynującej gaz musztardowy. Miało to wpływ na twórczość Franka w późniejszych latach – wiele jego tekstów mówiło o zarazkach i wojnie bakteriologicznej.

Jego dzieciństwo oparte było głównie na ciągłym przeprowadzkach. Podczas jednej z nich – do San Diego – ojciec Franka zakupił gramofon, co stało się momentem kulminacyjnym w zainteresowaniu Zappy muzyką, właśnie wtedy bowiem zaczął kupować płyty. Inspirowały go brzmienia bębnów i perkusji, a także muzyka R&B. Kiedy był nastolatkiem przeczytał artykuł w magazynie „Look” o brzmieniach muzyki klasycznej Edgarda Varese’a. Chęć na poznanie bliżej jego twórczości i wreszcie znalezienie jego albumu po latach odmieniła jego gusta muzyczne. Kiedy chłopiec miał piętnaście lat rodzina przeprowadziła się po raz kolejny, tym razem do Lancasteru, gdzie słuchał audycji radiowych stacji Los Angeles i SPC 88.75 GM w Claremont – tam Frank załapał się na swoje własne sobotnie show. Tego samego roku jego matka podarowała mu dalekodystansowcy telefon do Varese’a, który natychmiast skontaktował się z nim. Edgard nie był jednak wtedy dostępny, dlatego niedługo potem napisał Frankowi list z zaproszeniem na spotkanie, jeśli ten kiedykolwiek odwiedziłby Nowy Jork. Choć spotkanie nigdy się nie odbyło, to Zappa zatrzymał list od swojego idola do końca życia – był tym faktem niesamowicie podniecony. W liceum nastolatek zapragnął by zostać kompozytorem, w klasie maturalnej pisał i aranżował piosenki dla szkolnej orkiestry, gdzie był dyrygentem. W San Diego dołączył do pierwszego zespołu – The Rambles, gdzie był perkusistą. W wieku szesnastu lat grał w zespole The Blackouts. Właśnie wtedy Zappa poznał Dona Vileta, z którym współpracował w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Ta przyjaźń (pomimo późniejszym rozejściu się ich dróg) przetrwała do końca życia artysty.

Swoją pierwszą gitarę Frank Zappa otrzymał w wieku siedemnastu lat. Był wówczas zainspirowany muzyką Johnny’ego Watsona i Clarence’a Brown’a. W tym czasie zastanawiał się poważnie nad karierą indywidualną, pragnął stworzyć swój własny, niekonwencjonalny styl. Dzięki pracy w reklamie, Zappa reżyserował swoje filmy i video, a także projektował okładki do swoich krążków. W wieku dziewiętnastu lat artysta przeniósł się ostatecznie do LA – tam osiadł do końca życia.

Rok później mężczyzna ożenił się z Kataryn J. Sherman. Ich małżeństwo skończyło się już cztery lata po ślubie. Jego drugą i ostatnią żoną była Adelaide Gail Sloatman, z którą miał czworo dzieci.

W roku 1964 dołączył do grupy Soul Giants, w późniejszych latach znanej jako The Mothers of Invention. To właśnie w tym zespole Zappa nagrał swój debiutancki album „Freek Out”, która zmieniła oblicze muzyki, przynosząc Frankowi popularność fanów i krytyków. Cztery lata później na rynku ukazała się płyta „Lumpy Gravy”, do pracy przy której zaprosili pięćdziesięciu muzyków i zespół smyczkowy. Ten krążek zapoczątkował inspirację Zappy utworami symfonicznymi, a także zaowocował późniejszym nagraniem sześciu utworów autorstwa Franka przy udziale Londyńskiej Orkiestry Symfonicznej. The Mothers of Invitation zawiesili działalność w roku 1971, na scenę powrócili jednak w połowie lat siedemdziesiątych. Do roku 1976 koncertowali, odnosząc sukcesy, później Zappa zdecydował się na karierę solową.Wówczas z początkiem lat osiemdziesiątych powstała płyta „Shei Yerbouti”, na której artysta połączył jazz z metalem i rockiem.Jego gusta muzyczne były różnorodne – łączył muzykę rockową z klasyczną, jazzową i soulową. Nie znał granic, nie stawiał ograniczeń. Tworząc muzykę szedł na żywioł sięgając nawet po muzykę barokową, czy renesansową. Zmarł 4 grunia 1993 roku w skutek choroby na raka prostaty. Niebanalne łączenie muzyki zapewniło mu niesamowitą popularność, jest ceniony po dzień dzisiejszy przez starsze i młodsze pokolenia. W roku 2003 zajął czterdzieste piąte miejsce na liście „100 najlepszych gitarzystów wszechczasów” wg magazynu „Rolling Stone”.