Gitary marki

Ibanez to ulubione instrumenty Johna Scotfielda, gitarzysta od wielu lat wierny jest "jazzówkom" tego producenta, jest to z pewnością znakomity wybór bo brzmienie Johna jest zdecydowanie wyjątkowe. (więcej)

Gary Moore grał

na różnego rodzaju gitarach. Zawsze jednak twierdził, że Gibson Les Paul to najdoskonalsza konstrukcja na świecie. (więcej)

Kurt Cobain

Pod koniec marca 1994 roku Cobain przyjęty został do Centrum Odwykowego Exodus, z którego uciekł po dwóch dniach. 8 kwietnia 1994 znaleziono go martwego w domu. Zmarł w wieku 27 lat w wyniku samobójczego postrzału w głowę. (więcej)

Elvis Costello

ściśle współpracuje także z firmą Fender. Jego ulubioną gitarą elektryczną jest Jazzmaster, którą artysta często wykorzystuje podczas koncertów. Fender wyprodukował nawet Jazzmastera sygnowanego nazwiskiem Costello, który wyróżnia się surowym i minimalistycznym wyglądem. (więcej)

Tagi

  • Joe Satriani
  • gitarzysta
  • Deep Purple
  • Mick Jagger
  • gitara
  • The Crush Of Love

Joe Satriani

15 lipca 1959 roku w Westbury w stanie Nowy Jork na świat przyszedł Joe Satriani. Początkowo wielką pasją „Satcha” był futbol amerykański, w wieku czternastu lat rozpoczął jednak przygodę z muzyką. Choć zaczynał od perkusji i pianina, zainspirowany muzyką Jimiego Hendrixa zmienił instrument na gitarę. Śmierć idola była dla niego mobilizacją do ciężkiej pracy. Już po roku Satriani był nauczycielem gry na gitarze, lekcje odbywały się w jego domu, pobierał za nie opłatę pięciu dolarów za godzinę. Od roku 1974 rozpoczął grę ze świetnymi muzykami jazzowymi – pianistą Lenniem Tristano i gitarzystą Billym Bauerem, co ukształtowało jego muzyczny styl.

Cztery lata później Satch przeprowadził się do Berkeley w Kalifornii, tam wciąż szkolił innych w „Second Hand Guitars”. Uczył w niej przez kolejne dziesięć lat m.in. Steve’a Vai, Davida Bryson’a, Kirk’a Hammett’a i Larrego LaLonde’a. W roku 1979 Satriani założył zespół „The Squares” wraz z Jeffem Campitellim i Andym Miltonem.
Lata osiemdziesiąte przyniosły mu wiele sesji nagraniowych z zespołami, wyruszył też w trzy trasy koncertowe z Jeepem Pupplem i Mickiem Jaggerem. Ponadto wydał pierwszy minialbum „Joe Satriani” z pięcioma utworami. Rok później gotowy był już materiał na jego pierwszą płytę. Płytę zaprezentował wydawnictwu Relativity Records Steve Vai, który osiągnął sukces wcześniej niż jego nauczyciel. W listopadzie 1986 roku wydana więc została debiutancka płyta „Not Of His Earth” z wieloma oryginalnymi pomysłami, efektami i imponującą grą na flażoletach. Miesiąc po wydaniu albumu Satriani rozpoczął pracę nad kolejną płytą „Surfing With The Alien”, rok później płyta przyniosła mu wielki sukces. W 1988 roku powstał album „Dreaming #11” z czteroma utworami. Jeden z nich „The Crush of Love” nagrany został dla czasopisma „Gitar Player”. Pierwszy raz głos muzyka usłyszeć można było na płycie „Flying in a Blue Dream”, wydanej w roku 1989. Album sprzedany został w milionowym nakładzie. Joe Satriani za trzy te płyty otrzymał nominację do nagrody Grammy, kończąc z klasą tą dekadę.

Lata dziewięćdziesiąte Satch rozpoczął pracą nad kolejnym albumem. W 1992 roku wydał „The Extremist” (okrzykniętą statusem złotej płyty), rok później „Time Machine”, a w roku 1995 „Joe Satriani”. Wszystkie trzy potwierdziły jego niepowtarzalny styl i umocniły jego pozycję na rynku muzycznym. W roku 1996 wyruszył w trasę koncertową „G3”. Pierwsze koncerty odbył w Europie i Stanach Zjednoczonych wraz z Stevem Vai’em i Adrianem Legg’iem. Zagrali dwadzieścia cztery koncerty dla dziewięćdziesięciotysięcznej publiczności. W czerwcu 1997 roku wydali płytę „G3” wraz z Epic Records. Rok później Satriani rozpoczął pracę nad nowym albumem „Crystal Planet”, promowaną przez utwór „Ceremony”.

Wraz z nowym dziesięcioleciem Joe zszokował fanów wydaniem albumu „Engines of Creation”. Wykorzystał muzykę elektroniczną, a także nowatorskie dźwięki. Ten ciekawy eksperyment potwierdziły jego pozycję, podobnie uczyniły kolejne albumy „Strange Beautiful Music” i „Is There Love in Space?”. Nieustannie sukcesy odnosił również projekt „G3”. Niebywała popularność spowodowała zapotrzebowanie na płytę z najlepszymi utworami gitarzysty, wydaną w 2004 roku. Kolejne lata przyniosły powstanie kolejnych albumów Joe’go – „Professor Satchafunkilus and the Musterion of Rock” w 2008 oraz „Black Swans and Wormhole Wizards” z 2010.

Muzyka Satrianiego wciąż urzeka i zaskakuje. Stał się bowiem mistrzem wszystkich technik gry na instrumencie – tappingu, legato, hammer-on’u, pull-off’u, sweep-picking’u, czy arppegio. Na uznanie zasługuje również jego oryginalność i wszelakie eksperymenty, jakich dokonywał w swoich kolejnych albumach, nieustannie zaskakując swoich słuchaczy. Nie podlega jednak dyskusji, że w każdym utworze, niezależnie od użytych technik, możemy wyczuć klimat i niepowtarzalny styl Joe „Satcha” Satrianiego.