Johnny Ramone by³

zdeklarowanym konserwatyst±, co nie czêsto zdarza siê w punk-rockowym ¶wiecie. Popiera³ republikañskich prezydentów miêdzy innymi Ronalda Reagana i Georga Busha. (wiêcej)

Firma Gibson

postawi³a w ostatnich latach na reedycjê kultowych modeli z wcze¶niejszych lat. Instrumenty te od zawsze budzi³y zachwyt muzyków a ich oryginalne wersje kr±¿± na aukcjach za ogromne pieni±dze. (wiêcej)

Leo Fender

nie by³ gitarzyst±, jednak muzyka zawsze go fascynowa³a. Otacza³ siê wieloma znakomitymi muzykami, rozumia³ ich potrzeby, co znacznie u³atwi³o mu konstruowanie gitar i wzmacniaczy. (wiêcej)

Oryginalna konstrukcja

gitary Yamaha SA2200 sprawi³a, ¿e instrument sta³ siê znakomit± alternatyw± dla popularnych Gibsonów z serii ES. Yamehê docenili zarówno muzycy jazzowi, ale tez bluesmani i gitarzy¶ci rockowi. Uniwersalno¶æ gitary dostrzegli tak¿e realizatorzy d¼wiêku, którzy czêsto przyznaj±, ¿e praca z tym instrumentem to prawdziwa przyjemno¶æ. (wiêcej)

Tagi

  • John Frusciante
  • Red Hot Chili Peppers
  • The Mars Volta
  • Ataxia
  • RHCP
  • Frusciante
  • Gitarzysta
  • Gitara elektryczna
  • Fender
  • Gibson
  • Big Muff
  • Fuzz

John Frusciante

John Frusciante urozi³ siê 5 marca 1970 roku w Queens – dzielnicy Nowego Jorku. Rodzice byli muzykami, co znacznie wp³ynê³o na artystyczny rozwój ch³opca. Rozwiedli siê, kiedy John mia³ sze¶æ lat, wówczas przeprowadzi³ siê wraz z matk± do Santa Monica. Znaczny wp³yw na rozwój siedmioletniego ch³opca mia³ ojczym, z którym wyprowadzi³ siê do LA. Wystêpowa³ wówczas na scenach w punkrockowych klubach. Jego inspiracj± jako dziewiêciolatka okaza³ siê zespó³ The Germs, po zakupie albumu zespo³u nauczy³ siê graæ wszystkie jego piosenki na gitarze. Wkrótce jego fascynacja objê³a równie¿ twórczo¶æ Red Hot Chili Peppers, Jeffa Becka, Jimmyego Page’a i Hendrixa. Zaznajomiony z bluesowymi brzmieniami, zainteresowa³ siê muzyk± Franka Zappy – od tej pory spêdza³ ca³e dnie na nauce jego piosenek. Po maturze rozpocz±³ naukê w Musicans Institute w Hollywood, z której wkrótce zrezygnowa³. Zrozumia³ bowiem, ¿e nie s³ucha rad nauczycieli, ¿e jest wolny w tworzeniu w³asnej muzyki.Przygoda z RHCP rozpoczê³a siê dla Frusciante kiedy wybra³ siê na ich koncert, oczarowa³a go wówczas gra Hillela Slovaka, a tak¿e klimat panuj±cy pod scen±. Ludzie czuli siê bowiem czê¶ci± legendarnej grupy. Pod koniec lat osiemdziesi±tych Grusciante zaprzyja¼ni³ siê z .H. Pelagro, z którym grywa³ w lokalnych klubach. Nied³ugo pó¼niej do wspó³pracy zaprosili basistê RHCP – Flea. Wówczas planowa³ udaæ siê na próbê do chórku Franka Zappy, z której jednak szybko zrezygnowa³, gdy dowiedzia³ siê, ¿e Zappa nie zezwala na spo¿ywanie narkotyków przez cz³onków grupy. Celem Frusciante by³o bowiem „zdobywanie dziewczyn i branie narkotyków” – jak sam stwierdzi³ w jednym z wywiadów. ¦mieræ Slovaka – gitarzysty RHCP i odej¶cie z tego powodu Jacka Ironsa spodowa³o nag³y rozpad grupy. Flea i Kiedis, chc±c wci±¿ utrzymaæ siê na wysokich pozycjach zaczêli szukaæ gitarzysty i perkusisty do zespo³u. Wybór pad³ na D.H. Pelagro i DeWayne McKnight, którzy z czasem odszedli jednak z grupy. Wówczas przyjaciel Frusciante, Flea, zaproponowa³ przes³uchanie go, co zaowocowa³o przyjêciem Johna do Red Hot Chili Peppers. Wraz z nowym perkusist± – Chadem Smithem – zespó³ nagra³ utwory do najnowszego albumu „Mothe’s Mil”. Choæ pocz±tkowo John na¶ladowa³ styl Slovaka, po wielu próbach i namowach producenta Beinhorna, nada³ muzyce RHCP heavymetalowe brzmienie. Nagrana w niezamieszka³ej willi p³yta Blood Sugar Sex Magic swoj± premierê mia³a 24 wrze¶nia 1991 roku, zajmuj±c niemal natychmiast najwy¿sze pozycje na li¶cie Bilboardu i sprzedaj±c siê w nak³adzie siedmiu milionów egzemplarzy w USA. Natychmiast zespó³ odniós³ wielki sukces, sta³ siê najbardziej rozpoznawalnym zespo³em rockowym. Co dziwne, bardzo zniechêci³o to Johna Frusciante. By³ zdegustowany tak wysokim poziomem s³awy, tak szybkim rozwojem sytuacji. Wyra¿a³ wiêksze zainteresowanie graniem dla niewielkiej publiczno¶ci. W³a¶nie wtedy odmieni³o siê jego spojrzenie na popularno¶æ i bycie gwiazd± rocka. Zrozumia³, ¿e muzyka jest jego powo³aniem, jego inspiracj±, a nie sposobem na poderwanie kobiet i zdobycie narkotyków. Wówczas zdecydowa³, ¿e odejdzie z zespo³u – 7 maja 1992 roku zrezygnowa³ z dalszej wspó³pracy, wracaj±c z Tokio do Kalifornii.


Po odej¶ciu z RHCP artysta zacz±³ spo¿ywaæ nadmierne ilo¶ci marihuany i heroiny. Wpad³ w depresjê, nie mia³ inspiracji i weny do tworzenia kolejnych utworów. Wówczas po¶wiêci³ siê malarstwu i pisaniu nowel, a tak¿e scenariuszy filmowych. Wbrew pozorom John nieraz przyznawa³ siê do swojego uzale¿nienia, twierdzi³, ¿e w pe³ni ¶wiadomie korzysta³ z u¿ywek w czasie swojej depresji, poniewa¿ jedynie one pozwala³y mu zobaczyæ piêkno otaczaj±cego ¶wiata. Za¿ywaj±c narkotyki nagra³ swój debiutancki solowy album „Niandra Lades and Usually Just a T-Shirt”, który ujrza³ ¶wiat³o dziennie 8 marca 1994 roku.

Uzale¿nienie wp³ynê³o na jego zdrowie – chud³ w oczach, w pewnym momencie by³ bliski ¶mierci przez zaka¿enie krwi, a jego cia³o pokry³o siê bliznami. Kolejne trzy lata po wydaniu albumu, muzyk spêdzi³ w swojej willi, która wkrótce uleg³a spaleniu w trakcie po¿aru. Kolejny album „Smile from The Streets You Hold” ukaza³ siê w roku 1997, a zarobione dziêki niemu pieni±dze arysta planowa³ wydaæ na u¿ywki. Szczególnie kontrowersyjny ukaza³ siê utwór „Enter a Uh” o niezrozumia³ym tek¶cie i przera¿aj±cym, budz±cym grozê krzyku artysty. Wszystko przeszyte jest kas³aniem Johna, co przypomina o jego pogarszaj±cym siê wówczas stanie zdrowia. Dwa lata pó¼niej album zosta³ wycofany ze sprzeda¿y.


Na pocz±tku roku 1998 za namow± Boba Forresta rozpocz±³ leczenie w Las Encinas w Pasadenie, gdzie zdiagnozowano u niego ¶mierteln± infekcjê ust. Usuniêto mu wiêc zêby i zast±piono protezami, a tak¿e wszczepiono skórê ramion, by blizny nie by³y a¿ tak widoczne. Po opuszczeniu kliniki Frusciante zmieni³ dietê, zacz±³ æwiczyæ i ograniczy³ aktywno¶æ seksualn±. Prowadz±c tak odnowiony tryb ¿ycia bogaty w samodyscyplinê i brak narkotyków, Frusciante stwierdzi³, ¿e straci³ potrzebê korzystania z narkotyków, a nawet poczu³ lepszym cz³owiekiem.

"S± ludzie którzy boj± siê stracenia towaru, lecz o wiele gorsze jest utracenie samego siebie”

Kiedy Dave Navarro opu¶ci³ „Papryczki”, Flea stwierdzi³, ¿e jedynym sposobem na podtrzymanie popularno¶ci i istnienia zespo³u jest poproszenie Johna o powrót. Podczas odwiedzin w domu Frusciante i namawiania go do ponownej wspó³pracy, John wzruszy³ siê i stwierdzi³, ¿e to jedyne czego mu teraz potrzeba. Nag³y powrót gitarzysty przywróci³ dawny klimat RHCP, s³yszalny na albumie „Californication”. Podczas trasy koncertowej promuj±cej kr±¿ek, Frusciante pisa³ teksty do swojej trzeciej solowej p³yty „To Record Only Water for Ten Days”, na którym muzyk odsuna³ siê od rocka alternatywnego, sk³aniaj±c siê ku muzyce elektronicznej i brzmieniu syntezatora.

W 2001 roku RHCP rozpoczêli pracê nad albumem „By The Way”. W tym okresie czasu stwierdzi³, ¿e jego inspiracj± bêd± od tej pory gitarzy¶ci, którzy u¿ywaj± dobrych strun i graj± dobre akordy. Wzorowa³ siê wiêc na Andy Partridge’u, Johnnym Marru i Johnym McGeoch’u. 9 lipca 2002 „By The Way” znalaz³a siê na pó³kach sklepów muzycznych. Swój czwarty solowy album „Shadows collie With People”, John wyda³ w lutym dwa lata po¼niej.
Ju¿ na pocz±tku 2005 roku RHCP rozpoczêli pracê nad „Stadium Arcadium”, która zdominowana zosta³a przez brzmienia gitary Frusciante’go. John po³±czy³ wówczas brzmienia funkowe z melodyjnymi, a utwory zaczyna³ od solówek. Skupi³ siê równie¿ na riffach i niekonwencjonalnych efektach d¼wiêkowych. W tym czasie wspó³pracowa³ równie¿ z The Mars Volta.Po trasie koncertowej promuj±cej „Stadium Arcadium” zespó³ zawiesi³ dzia³alno¶æ z powodu stresu i zmêczenia od momentu wydania „Californication”. Wówczas Frusciante ostatecznie opu¶ci³ zespó³, po¶wiêcaj±c siê solowej karierze. Nagra³ „The Empyrean”. Wydany w styczniu 2009 roku. Przy tworzeniu materia³u wspó³pracowa³ z Flea, Joshem Klinghofferem i Johnym Marrem. John nieraz wspomina³, ¿e jest zadowolony z efektu.

W roku 2003 znalaz³ siê na li¶cie „100 najlepszych gitarzystów wszechczasów” wg magazynu „Rolling Stone”, plasuj±c siê na osiemnastym miejscu.