Ważnym i przełomowym zarazem momentem w życiu Erica Claptona, urodzonego w Ripley 1945 roku, była wiadomość o tym, że wychowująca go babka, nie jest jego biologiczną matką. Gdy 30 marca na świat przyszedł syn szesnastoletniej wówczas Patricii Molly Clapton, ojciec dziecka - Edward Walter Fryer pełnił służbę wojskową, po której powrócił do rodzinnej Kanady. Matka Erica poślubiła w tym czasie innego kanadyjskiego żołnierza i przeprowadziła się do niego, zostawiając syna na wychowanie swoim rodzicom. Fryer prawdopodobnie nigdy nie dowiedział się, że był ojcem Erica. Od najmłodszych lat Clapton interesował się muzyką bluesową, dlatego też na trzynaste urodziny podarowano mu gitarę. Zaraz po ukończeniu szkoły zaczął pojawiać się na ulicach miasta, tam grywał dla przechodniów.
Członkiem pierwszego zespołu stał się rok przed rozpoczęciem pełnoletniości, wstąpił wówczas do The Rooters, twórców muzyki R&B. Przez kolejne dwa lata grał w zespole rockowym – The Yardbirds. W tym czasie zaczął inspirować się muzyką B.B Kinga i Freddiego Kinga. Wciąż szukał jednak swojego własnego oryginalnego stylu, co szybko mu się udało i doprowadziło go do uzyskania pozycji świetnego muzyka brytyjskiego.
Po opuszczeniu zespołu, w 1965 roku Clapton dołączył do John Mayall & The Bluesbreakers. Gra na „1960 Gibson Les Paul Standard” i wzmacniaczu Marshalla w klubach nocnych i na albumie zespołu, wzmocniła jego pozycję i stał się jednym z bardziej znanych i cenionych muzyków bluesowych na całym świecie.
Wraz z Jackiem Brucem i Gingerem Bakerem, Eric Clapton utworzył grupę muzyczną o nazwie Cream i był to jeden z najistotniejszych przystanków w jego karierze muzycznej. Pierwszy koncert zespołu odbył się w lipcu 1966 roku na Windsor Jazz and Blues Festival. Choć to Bruce był głównym wokalistą zespołu, Eric rozwinął w tym trio swoje wszelkie zdolności – śpiewał, grał i pisał teksty. Zespół zdobył wielką popularność. Grali pop, soul, blues, słynęli z hałaśliwych jamów i przedłużanych podczas koncertów solówek, a także wyszukanych utworów studyjnych. W ciągu trzech lat istnienia zespół sprzedał piętnaście milionów płyt. Mimo tej niebywałej liczby, w roku 1968 tuż po nagraniu pożegnalnego albumu, w trio doszło do kłótni i Cream rozpadł się. Kolejny raz zagrali razem dopiero w 1993 roku, a dziesięć lat później zagrali cztery koncerty w Londynie i trzy w Nowym Yorku.
Pożegnalny krążek zespołu Cream zatytułowany „Goodbye” zawierał między innymi singiel „Badge” napisany wraz z Georgem Harrisonem. Dzięki tej przyjaźni Clapton wystąpił w „Chile My Gitar Gently Weeps” w albumie Beatlesów oraz poznał swoją przyszłą małżonkę - Patti. Harrison i Clapton grali razem aż do śmierci Georga w 2001 roku. Eric był dyrektorem koncertu w Royal Albert Hall ku czci zmarłego przyjaciela.
Kolejnym etapem kariery Erica Claptona był powstały w 1969 roku Blind Faith, z jednym albumem i jedną trasą koncertową na koncie. Następnie zmęczony byciem w centrum uwagi Clapton, towarzyszył do 1970 roku zespołowi Delaney and Bonnie and Friends. Zachęcony przez przyjaciela Delaneya Bramletta, w tym samym roku nagrał pierwszą solową płytę. Pod koniec kolejnego roku Eric przestał dawać koncerty, odsunął się w cień i zacząć nadużywać heroiny. Wsparcie znalazł wówczas u Pete’a Townshend’a, który zorganizował mu koncert powrotny, mający zmobilizować go do odrzucenia nałogu.
Nieodwzajemniona początkowo miłość Erica Claptona do żony Georga Harrisona –Patti Boyd Harrison była inspiracją do napisania wielu utworów na płytę Derek and The Dominos, kolejnego zespołu gitarzysty.
Następnie stworzył nowy zespół wraz z Marcellą Detroit, Georgem Terrym, Jamiem Oldakerem i Yvonne Elliman. Cover utworu Boba Marleya „I Shot The Sheriff” był istotny dla spopularyzowania wokalisty i granej przez niego muzyki reggae. Powstały dwa albumy zespołu: „461 Ocean Boulevard” i „There's One in Every Crown”.
Najważniejsze płyty Claptona z tego okresu czasu to „No Reason to Cry” i „Shlowhand”, na którym pojawił się cover utworu J.J. Cale „Cocaine”. Od tej pory utwór jest hymnem muzyki rockowej.
Kolejne lata przyniosły Ericowi problemy zdrowotne spowodowane nadużyciem alkoholu i rekonwalescencję na wyspie Antigua. W 1981 roku Clapton wystąpił wraz z Jeffem Beckiem na imprezie dobroczynnej Martina Lewisa i był to ich pierwszy występ w duecie. Koncert miał dać początek nowym sukcesom Claptona i prezentować powrót muzyka do świetnej formy, zarówno zdrowotnej jak i muzycznej. W tej dekadzie Eric nagrał wraz z Philem Collinsem dwie płyty – „Behind The Sun” i „August”. Nazwa tego drugiego dotyczyła miesiąca w którym urodził się Conor, nieślubny syn Erica i modelki Lory Del Santo. Pod koniec lat 80 nagrał album „Journeyman”, na którym znalazły się utwory z szerokiej gamy muzycznej: bluesa, popu, jazzu i soul.
Po dziesięciu latach małżeństwa Eric i Patti rozwiedli się. Powodem był wybuch afery związanej z Lorą Del Santo. Dwa lata później, 20 marca pięcioletni Conor wypadł z pięćdziesiątego trzeciego piętra apartamentu matki. Smutek ojca po stracie dziecka usłyszeć można w utworze „Tears in Heaven” wyróżnionym nagrodą Grammy, w której zwraca się do zmarłego syna.
Koniec dwudziestego wieku przyniósł mu sukcesy, jakie osiągnął z Carlosem Santaną i B.B. Kingiem. W 1997 roku otrzymał z piosenką „Change The World” nagrodę Grammy za najlepszy utwór roku.
Następnie nagrał z Simonem Climie’em album z muzyką elektroniczną, rok później wydał płytę „Pilgrim” z nowymi utworami, a na początku nowego stulecia nagrał– „Reptile”. W roku 2006 wystąpił z Rogerem Taylorem i Rogerem Watersem w Highclere Castle, a następnie zjawił się w Ohio podczas koncertu Boba Dylana. Tego samego roku wydał płytę „The Road to Escondido” wraz z J.J. Cale’em, na której znalazła się piosenka „Three Little Girls”. Clapton opowiada w niej o córkach i szczęśliwym życiu jego i graficzki Melii McEnery. Album dedykowany jest Brianowi Roylance’owi i jest mieszanką muzyki z różnych półek – bluesa, rocka, country i folku.
Cały dorobek artystyczny Erica Claptona doceniono w roku 2000, gdy został wprowadzony jako solista do Rock and Roll Hall of Fame. Trzy lata później pojawił się na czwartym miejscu listy największych gitarzystów wszechczasów magazynu „Rolling Stone”.