Ry Cooder - inspiracja dla największych gitarzystów

Ry Cooder urodził się 15 marca 1947 roku w Los Angeles. W latach sześćdziesiątych przez jakiś czas uczęszczał do Reed College w Portland. W tym czasie grywał z wieloma muzykami - Tajem Mahal i Edem Cassidy’em, Randym Newmanem i Vanem Dykem Parksem. Zespół Taja Marala opuścił ze względu na złe relacje z menadżerem grupy. Niedługo potem dołączył jednak do grupy bluesowo-rockowej, kolejnie do Captain Beefheart and His Magic Band. To z nimi wydał pierwszy grupowy album „Safe as Milk” w roku 1967. W tej dekadzie był muzykiem sesyjnym – współpracował z The Rolling Stones, miał wkład w nagranie albumów „Let It Bleed” i „Sticky Fingers” , oraz z Mickiem Jaggerem, Charliem Wattsem, Billem Wymanem i Nicky’em Hopkinsem przy tworzeniu „Jamming with Edward”. Niedługo potem rozpoczął jednakże karierę solową.

Kolejne dziesięciolecie rozpoczął z impetem – w roku 1970 nagrał debiutancki album. Analizował gatunki muzyczne na przestrzeni minionych lat, które później dostosował do swoich gustów i wydał w świeższej wersji. Już dwa lata później na rynku ukazał się jego krążek „Into The Purple Valley”, będący rewolucyjnym w jego karierze muzycznej. Połączył bwiem blues, country i gospel, co utworzyło zaskakującą mieszankę wybuchową! Chcąc podsumować wydane przez Coodera albumy w latach siedemdziesiątych, można podzielić je na kategorii. W „Ry Cooder” przeważały brzmienia bluesowe, w „Chicken Skin Music” oraz w wydanym rok później „Showtime” rytmy hawajskie, w „Bop Till You Drop as 1950’s” to dźwięki r&b. „Into The Purple Valley”, „Boomer’s Stroy” i „Paradise and Lunch” to brzmienia bluesowo-folkowe. Do tego również „Jazz”, którego tytuł mówi sam za siebie.W latach osiemdziesiątych pracował jako muzyk sesyjny oraz zajmował się tworzeniem soundtracków do filmów – m.in. „Paris, Texax” Wima Wendersa. Cooder oparł dźwięki ze ścieżki dźwiękowej na „Dark Was The Night” Johnsona. W roku 1988 wydał album „Live and Let Live” wraz z Bobbym Kingiem i Terrym Evansem. Muzyka Ry’a wykorzystana została również w dwóch odcinkach „Tales From the Krypt” i „The Thing From The Grave”. W tej dekadzie wydał trzy solowe albumy – rockowej „Bordeline” i „Get Rhythm oraz „The Slide Area”.

Lata dziewięćdziesiąte to przede wszystkim zdobycie trzech nagród Grammy – pierwszą w roku 1993 za „A Meeting by the River”, drugą dwa lata później za „Talking Timbuktu with Ali Farka Toure”, a także za „Buena Vista Social Club” w roku 1998.

Dwunastym solowym albumem był wydany w roku 2005 “Chavez Racine”. Dwa lata później nagrał „Entitled My Name Is Buddy”. Tytuł nawiązuje do historii Buddy’ego Red Cata, który podróżował po świecie wraz z przyjaciółmi – Leftym Mousem i Tomem Toadem. Broszura płyty wykonana została przez Vincenta Valdeza, który przygotował ilustracje dla każdego utworu, mającą być dodatkiem do opisu przygód Buddy’ego. Czternasty album - I, Flathead wydany został w czerwcu 2008 roku. Rok później Cooder ruszył w trasę z Nickiem Lowem po Japonii, Nowej Zelandii oraz Australii, gdzie wykonywali solowe utwory Lowa oraz Rya. W trasie udział brał również syn Coodera – Joaquim, a także Juliette Commagere i Alex Lilly.

Podsumowując postać Ryego można więc uznać go za eksperymentalistę. Sięgał bowiem do wielu gatunków muzycznych, poczynając od bluesa, a kończąc na muzyce hawajskiej, czy afrykańskiej. Była to dla niego jednak jedynie inspiracja do tworzenia własnego, niekonwencjonalnego stylu. Cooder ma na swoim koncie spory dorobek płytowy oraz współpracę z wieloma cenionymi muzykami. Ry był wzorem dla Duane Almana i Rolling Stonesów, jego inspiracją byli zaś Vincente Gomez, Robert Johnson, czy Charlie Patron. W roku 2003 znalazł się na ósmym miejscu listy „100 najlepszych gitarzystów wszechczasów” wg magazynu „Rolling Stone”.