Zainteresowanie

gitarą basową

dotyczy przede wszystkim muzyki rozrywkowej. Choć przeważnie stosuje się ją jako element zespołu, w ostatnim czasie coraz częściej używana jest do gry solowej. Posiada próg na gryfie, który poprzez ustalenie długości skracania struny, umożliwia czyste brzmienie wydobywanego dźwięku. Klasyczna gitara basowa posiada cztery struny, wyróżniamy jednak również gitary pięcio-, sześcio-, ośmio-, i dwunastostrunowe. W latach osiemdziesiątych powstała gitara basowa posiadająca nawet dwanaście strun i sześć cali szerokości szyjki.

Epiphone Thunderbird Pro V
Wzmocnanie

gitary

spowodowało osłabienie dźwięku kontrabasu. Cichość jego brzmienia skłoniła Leo

Fendera

(założyciela istniejącej od 1946 roku firmy z jego nazwiskiem w nazwie) do stworzenia szarpanego instrumentu o niskim tonie. W ten sposób w roku 1951 powstał Fender Precision Bass, mający kształt gitary i przetwornik jednocewkowy, wychwytujący mechaniczne drgania strun. W późniejszych latach Leo Fender stworzył inne modele gitar basowych - precision bass i jazz bass. Pierwszy na celu miał usuwanie szumów z wydobywającego się dźwięku, drugi posiadał dwa przetworniki jednocewkowe.

Późniejsze lata przyniosły powstawanie wielu kopii modeli Fendera, zarówno mniej jak i bardziej udanych. Część z nich zaopatrzono w pusty korpus z otworami rezonansowymi w kształcie litery f (charakteryzujący głównie Arch Top’y – typy budowy gitar akustycznych), do tworzenia innych stosowano zaś różnorodne materiały lub projektowano je na kształt różnych przedmiotów, nie zawsze mających cokolwiek wspólnego z muzyką. Rozwój techniki przyczynił się oczywiście do wielu zmian – zaczęto stosować preampy (przedwzmacniacze) i piezoelektryczne, a także elektromagnetyczne przetworniki – humbuckery.