David Jon Gilmour urodził się 6 marca 1946 roku w Cambridge. Jego rodzice – Douglas Gilmour i Sylvia Gilmour – byli nauczycielami. Gdy David miał osiemnaście lat wyjechali do USA, co zmusiło go do szybkie usamodzielnienia się.

Swoją przygodę z gitarą rozpoczął w wieku trzynastu lat, kiedy opanował podstawę gry na niej w oparciu o podręcznik i płytę instruktażową Seegera. Niedługo potem zaczął grać z The Newcomers, kolejnie z The Rambles. Osiągając pełnoletniość stworzył swój własny debiutancki zespół Joker’s Wild, który grał przeboje takich zespołów jak The Beatles, The Four Seasons czy przeboje Otisa Reddinga. Po zakończonym niepowodzeniem tournee po Francji, w roku 1967 grupa przestała istnieć.
David Gilmour, lata młodości
Nie zamknęło to jednak przez Gilmourem drzwi do kariery. W tym samym roku otrzymał propozycję dołączenia do zespołu Pink Floyd. David miał zastąpić podczas koncertów grupy Syda Baretta, cierpiącego na problemy psychiczne. Niedługo potem okazało się, że lider zespołu opuścił go i David ostatecznie zajął jego miejsce. Taka zmiana odświeżyła muzykę Pink Floydów, a sam Gilmour wprowadził do zespołu swoją specyficzną technikę gry na gitarze, co w latach siedemdziesiątych przyniósł zespołowi wielką popularność. Wówczas albumy „The Dark Side of The Moon” i „Wish You Were Here” zajmowały najwyższe pozycje na listach przebojów. Niedługo potem rolę Gilmoura, jako osoby najbardziej ożywiającej muzykę zespołu, przejął Roger Waters – kompozytor. Wówczas zespół wydały „Animals”, „The Wall” i „The Final Cut”. Po odejściu Watersa z zespołu, David ponownie wybił się na szczyt. Zajął się tworzeniem materiału na kolejną płytę zespołu „A Momentary Lapse of Reason”, której ukazanie się na rynku przyniosło Pink Floydom wielki sukces. Tuż po owocnej trasie koncertowej pojawił się album „The Division Bell”, stworzony przez Gilmoura, jego żonę i Ricka Wrighta.
Pink Floyd
Działalność Davida Gilmoura nie opierała się jednak jedynie na tworzeniu muzyki dla Pink Floyd. Pomagał w rozwoju solowym artystom – Tomowi Jonesowi, Eltonowi Johnowi, B.B. Kingowi, Paulowi McCarneyowi, czy Johnowi Lennonowi. Przyczynił się do postępów w muzyce zespołu The Who, Supertramp oraz wsparł Kate Bush – odkrył i rozwinął jej niesamowity talent.

Ponadto Gilmour działał jako muzyk solowy, co zaowocowało wydaniem trzech albumów – „David Gilmour”, „Abort Face”, kończąc na „On an Island” w roku 2006. Ostatni jego solowy album wydany został w dniu jego sześćdziesiątych urodzin, w tworzeniu płyty uczestniczył Richard Wright oraz Leszek Możdżer. Na albumie znalazł się utwór „Red Sky At Night” – pierwszy, na którym David zaprezentował swój talent do gry na saksofonie. Wydanie albumu zapoczątkowało trasę koncertową, podczas której Gilmour zagościł w Polsce.
David Gilmour
Jego talent i działalność muzyczna doceniona została początkowo w roku 1996, kiedy Gilmour wprowadzony został do Rock and Roll Hall of Fame jako członek zespołu Pink Floyd. Następnie zaś w roku 2003 odznaczono go Orderem Imperium Brytyjskiego za zasługę dla muzyki, kultury i działalność charytatywną – mowa między innymi o jego występie na rzecz głodujących w Afryce.