gitary klasycznej
, mająca swoje zastosowanie w dobie baroku i renesansu. O ile w baroku nie przykładano wagi do jej wykonania, o tyle w oświeceniu zaczęto ją pokrywać kością słoniową, tworząc w ten sposób ozdobne motywy i wzory. W wieku XVII stała się bardziej popularna niż lutnia. Wyższą pozycję zajęła jednak w wieku XIX, kiedy jej brzmienie podziwiać można było zarówno w salach koncertowych, jak i na salonach. Ten czas nazywa się „złotym okresem gitary”.Nagły rozwój gry na gitarze przypisać można hiszpańskiemu kompozytorowi – Francisco Tárrega, żyjącemu na przełomie XIX i XX wieku. Nauki na gitarze uczył się w Konserwatorium w Madrycie. Uznawany jest powszechnie za mistrza tego instrumentu, a także twórcę szkoły hiszpańskiej, w której wyedukował kolejnych znanych twórców muzyki gitarowej – Garcia Fortea, Domingo Prata oraz wielu innych, którzy stali się jego następcami. Sam skomponował i pozostawił po sobie „Wspomnienia z Alhambry” czy „Kaprys arabski”, a także aranżacje utworów wybitnych postaci – Chopina i Beethovena.
Yamaha C30 M gitara klasyczna
Do sposobu zmiany postrzegania gitary jako instrumentu ludowego przyczynił się Andrés Segovia, również Hiszpan, żyjący w XX wieku. Dzięki licznym koncertom, których był organizatorem oraz opanowanej technice gry na gitarze sprawił, że instrument zaczęto wykorzystywać do muzyki poważnej. Choć projektantem gitary klasycznej był żyjący pół wieku wcześniej Antonio de Torres, Segovia przyczynił się do wykorzystania w jej tworzeniu lepszego drewna i ulepszenia innych części instrumentu.
Dzięki temu dziś gitara klasyczna posiada miękkie, nylonowe struny związane na mostku i płaski, szeroki gryf. Gra na niej jest czystą przyjemnością. Nie męczy palców, a dzięki delikatnemu brzmieniu dźwięków i łatwości gry na niej, stała się najpopularniejszym i zarazem najczęściej wykorzystywanym rodzajem do nauki gry na gitarze. Ze względu na cichość dźwięków jakie wydaje, nie często jest wykorzystywana do gry w zespole i na scenie, co jednak wciąż zmienia się dzięki nowoczesnej technologii. Istnieje możliwość użycia wzmacniaczy, umożliwiających gitarzystom odgrywanie na scenie utworów solowych wraz z zespołem.